Wheelie

formika

Wheelie czyli tzw. jazda na gumie jest niezwykle efektywna pod warunkiem że jest wykonana prawidłowo. Jednak aby to osiągnąć należy cos na ten temat wiedzieć. Naukę warto rozpocząć pod okiem doświadczonego motocyklisty i z świadomością, że jest to bardzo niebezpieczne, bowiem każdy błąd może doprowadzić do upadku. No i rzecz raczej oczywista- zawsze należy mieć kask!!! To by było na tyle jeśli chodzi o przestrogi i ostrzeżenia a teraz czas na opis tego co można zrobić...

Podstawowa technika jazdy wheelie to jazda na siedząco (motocykl jedzie na tylnym kole, a motocyklista siedzi w normalnej pozycji na siedzeniu, z nogami na podnóżkach i rękami na kierownicy). Takiej ekstremalnej jazdy można nauczyć się wykorzystując moc motocykla. Pojazd o pojemności 1000ccm należy rozpędzić w taki sposób, aby obroty sięgały maksymalego momentu obrotowego silnika, po czym należy dynamicznie przekręcić manetkę gazu. Należy usztywnić ramiona, mocno ścisnąć kolanami zbiornik paliwa i cały czas trzymać stopę na hamulcu tylnym. Zbyt mocne przekręcenie manetki gazu powoduje natychmiastowy upadek na plecy. Poza tym obroty w zakresie maksymalnego momentu oznaczają sporą szybkość i związane z nią poważniejsze następstwa upadku. W przypadku motocykli o mniejszej pojemności po osiągnięciu maksymalnych obrotów należy na chwilę zmniejszyć gaz doprowadzając do intensywniejszej jazdy na przednim kole, a następnie przekręcić maksymalnie manetkę.
Można zrobić to samo ale wykorzystując sprzęgło, co jest możliwe przy dużo mniejszych prędkościach i pozwala na większą precyzję sterownia poziomem wychylenia do tyłu. Obroty silnika powinno podnieść się chociaż na chwilę do maksymalnych przytrzymując sprzęgło, a następnie je zwolnić. Przednie koło można podnieść już przy małym wciśnięciu sprzęgła. W każdym przypadku gdy sytuacja wymyka się spod kontroli, należy nacisnąć stopą hamulec, a przednie koło powinno szybko powrócić na ziemię.

To samo można również osiągnąć w pozycji stojącej. Motocyklista stoi na podnóżkach w pozycji lekko odchylonej do tyłu. Technika przejścia jest podobna do tej w pozycji siedzącej. Można przy tym wykorzystać ciężar ciała, naciskając mocno rękami na kierownicę tak, aby przy rozprężaniu przedniego teleskopu wykorzystać jego energię do poderwania przedniego koła. Gdy motocykl jedzie na jednym kole, nogi można wyprostować. Aby zmienić bieg, należy najpierw odchylić motocykl trochę bardziej do tyłu, a następnie wykorzystać spadek mocy, związany z wyższym biegiem, w celu przywrócenia motocykla do równowagi.

Oprócz wcześniejszych odmian wheelie należy jeszcze wspomnieć o technikach takich jak np. jazda bez rąk, dwunasta, kankan, krzesło i żaba.
Jazdę na jednym kole bez rąk na kierownicy trzeba wykonać na biegu jałowym zarówno w pozycji stojącej, jak i na siedzącej. W pierwszej, jadąc motocyklista balansuje ciałem stojąc na stelażu montowanym z tyłu za siedzeniem pasażera. Ta technika jest trudniejsza w pozycji siedzącej za względu na brak oparcia. W obu przypadkach zbyt mocne odchylenia do tyłu można kontrować hamulcem nożnym.

Dwunastka to odmiana w której pojazd porusza się na tylnim kole prostopadle do jezdni. Jak wykonać tę trudną technikę poprawnie? Po pierwsze należy dodać mocno gazu, po czym wychamować w pionie przy użyciu hamulca nożnego.Nieodłącznym elementem jest tylny stelaż. Powrót wykonuje się powoli, by uniknąć mocnego uderzenia o ziemię.

W kankanie jadąc na tylnym kole w pozycji stojącej należy przełożyć prawą nogę na lewą stronę. Aby zbalansować obciążenie motocykla, należy odciągnąć ramiona mocno na prawą stronę motocykla. Wszystkie ruchy należy wykonywać powoli i przy możliwie małej szybkości.

Jeśli chodzi o tzw. krzesło to... Kierujący pojazdem siedzi na zbiorniku paliwa z nogami wyciągniętymi do przodu lub na boki w pozycji szpagatu, po czym unosi przednie koło. Ułatwieniami przy wchodzeniu "na gumę" z nogami za owiewką są: na początku ugięte w kolanach nogi (zmniejszają prawdopodobieństwo fikołka do tyłu), zagłębienie w baku (daje płaską pozycję do siedzenia), niewielkie odchylenie ciała do tyłu.Technika z nogami za przednią owiewką wymaga użycia większej mocy, gdyż przód motocykla jest bardziej dociążony. Dlatego lepiej jest pomóc sobie sprzęgłem.

W pozycji żaby motocyklista kuca na zbiorniku paliwa. Technika ta jest bardzo podobna do techniki z nogami za owiewką z tą różnicą, że o wiele trudniej powrócić z niej na dwa koła. Dodatkowo technika ta wymaga mocnego trzymania kierownicy. Efektem ubocznym mogą być niekontrolowane zmiany natężenia gazu przy zmianie kąta nachylenia ścigacza. Aby je zminimalizować, należy mocniej trzymać się lewą ręką niż prawą.

No i to by było na tyle! Odważnym życzymy sukcesów w nauce na tylnim kole i miękkiego lądowania!!!